Geheimhoudingsplicht

Ik wandel de deur uit en haast me in het donker naar mijn auto. Het is nog vroeg. In de auto zoek ik met mijn autosleutel naar het contact. Ik hoor de motor aanslaan en geef wat gas. Lichten aan, riemen om. Ik vertrek naar een agenda vol met afspraken. Afspraken met medewerkers die hun hart bij mij luchten en wiens geheimen ik professioneel bewaar.

Want wat ben ik daar blij mee: omdat ik als bedrijfsmaatschappelijk werker lid ben van de Beroepsvereniging van Professionals in Sociaal Werk (BPSW, voorheen NVMW) is mijn geheimhoudingsplicht verankerd in de Beroepscode. Deze vormt bij klachten bij het tuchtcollege de basis voor de toetsing van mijn professioneel handelen. Alles wat medewerkers met mij bespreken is vertrouwelijk. Wat zij over hun situatie delen met hun leidinggevende is aan henzelf. Sommige medewerkers zijn volledig open, anderen houden werk en privé gescheiden en zijn meer terughoudend in het delen van zaken. Als bedrijfsmaatschappelijk werker heb ik hierin geen rol en neem ik niets over.

Bij een verkeerslicht dat op rood springt rem ik af en stop vlak voor de witte streep. Andere auto’s en fietsers krijgen groen licht en kunnen doorrijden. Het verkeer raast voorbij. Ik zie mensen snel doorlopen, onderweg naar school of werk. Zo op afstand valt niet te in te schatten wat er zich zoal in hun persoonlijke leven afspeelt. Of ze fouten hebben gemaakt die dwars zitten. Of dat ze iets ingrijpends meemaken. Of dat ze zich schuldig over iets voelen. Als je katholiek bent kun je om je zonden te belijden bij de priester terecht. Het biechthokje biedt alle anonimiteit en bescherming om te vertellen wat je verkeerd hebt gedaan en de schuldbelijdenis te bidden. De priester geeft een passende boetedoening en vergeeft je al je zonden. Hoe bevrijdend, als je er over nadenkt!

Door de algemene trend van ontkerkelijking is de zorg voor de ziel van de mens door de pastoor echter overgenomen door anderen. Nu hebben psychiaters, psychologen, menswetenschappers, maatschappelijk werkers, hulpverleners en coaches aandacht voor de mens als persoon. In al z’n complexiteit soms. Ook in de bedrijfsgezondheidszorg. Want medewerkers die hun zorgen voor zichzelf houden kunnen binnenvetters worden en zichzelf daarmee emotioneel belasten. Sommigen krijgen er stress van of gaan piekeren, anderen kunnen er ziek van worden (hartklachten, somberheid). Als je je druk maakt over wat een ander van je denkt kan het zijn dat je zwijgt, uit angst voor afwijzing. Beter is het daarom om met iemand te praten die op grotere afstand staat. In tegenstelling tot de pastoor vergeef ik niemand zijn zonden maar help ik met het vinden van nieuwe inzichten zonder daarbij te oordelen. Maar als de medewerkers die ik begeleid zich daar beter bij voelen wil ik ze best 50 weesgegroetjes laten doen hoor ;-)