Egoïst die je bent

Ik heb makkelijk praten. Soms ga ik de deur uit naar mijn werk met het voornemen om in de loop van de dag nog even naar huis te bellen voor een koortsig kind, maar dan vergeet ik dat helemaal. Ik heb het geluk dat ik mijn werk heel leuk vind en daarnaast zit het niet in mijn aard om snel last te krijgen van schuldgevoelens. Ontaarde moeder, hoor ik collega’s denken, die denkt alleen maar aan zichzelf..

Hoe anders zijn de ervaringen van de medewerkers die ik als bedrijfsmaatschappelijk werker dagelijks spreek. Er wordt om allerlei redenen geworsteld met de balans tussen werk en privé. Een medewerker vertelt me dat hij slecht slaapt en hoofdpijnklachten heeft. We hebben al vroeg in de ochtend een afspraak. Ik heb koffie gehaald en hij roert bedachtzaam in zijn koffie. “Mijn broer heeft een psychiatrische diagnose gekregen en nu komt er heel veel op mijn schouders terecht”. Ik zie dat hij volschiet. “Het maakt me machteloos om mijn broer zo te zien”. Ongemerkt is alles om zijn broer gaan draaien. Hij doet nauwelijks meer iets voor zichzelf. “Ik heb geen zin meer om naar de sportschool te gaan en door mijn slaapgebrek ben ik te moe om nog met vrienden af te spreken”.

Als je de deskundigen moet geloven leven we in een ik-tijdperk waarbij mensen sterk op zichzelf gericht zijn en op hun eigen belangen. Dat nou zou ik meer medewerkers die ik begeleid gunnen, dat ze zichzelf meer in het middelpunt zetten en niet altijd maar bezig zijn voor anderen. Als je opgeslokt wordt door allerlei problemen kost dat veel mentale energie. Als tegenwicht is het belangrijk dat je dan juist tijd neemt om zoveel als mogelijk te bewegen. Je bouwt met lichaamsbeweging een buffer op die je een grotere emotionele veerkracht bezorgt. Ook aandacht en steun van je partner, kinderen, familie en vrienden hebben een positieve impact op je psychisch welzijn. En als je dat onvoldoende krijgt, dan zul je er om moeten vragen. Gewoon een tikkeltje egoïstischer zijn.

“Neem jij je werk nooit mee naar huis?” wordt mij soms gevraagd. Ik moet zeggen dat me dat nauwelijks gebeurt, ondanks de vele ingrijpende verhalen die mij in de loop der jaren zijn verteld. Misschien heeft het er mee te maken dat ik niet de neiging voel om zaken over te nemen. De problemen waar medewerkers mee te dealen hebben hoeven niet door míj te worden opgelost. Dat moeten ze zelf doen. Ik begeleid en coach ze om alles op een rijtje te zetten, hun emoties te uiten en weer keuzes te maken. En na al die gesprekken is het heerlijk om weer naar huis te gaan. Nu kan ik mijn koortsige kind alle aandacht van de wereld te geven.